Küçük ve Sihirli

Kasım başında aile toplantıları için uzunca bir aradan sonra büyüdüğüm şehre, Ankara’ya gittim.  Annem de ODTÜ mezunu olduğu için ilk defa kampüsteki misafirhanede kaldık.  Meğer annemler ben doğduğumda göbek bağımı ODTÜ’nün girişindeki Bilim Ağacı heykelinin dibine gömmüşler, ODTÜ’de okumadım ama yıllar sonra o kampüste annemlerle birlikte kalmak nasip oldu.

Oldum olasıya üniversite kampüslerini çok sevmişimdir.  Yeni ufukların kokusu, enerjisi beni sarıp sarmalar ve bambaşka bir içsel neşe ve açıklık getirir, hayatın her an merak edilmeyi ve yeniden yaratılmayı hak ettiğini hatırlatır sanki…  İşte tam da bu hisler içinde sonbahar renklerine bürünmüş ağaçları ve yapraklarıyla güzelim kampüste bir sabah yürüyüş yaparken, stadyumdaki “Devrim” yazısıyla karşılaştım ve ayaklarım durdu, kalbim genişledi.

Eski devrim ruhu nerede diye konuşanlar olabilir, vardır da pek çok, bense yeniyi yaratmakla ilgileniyorum, her an değişen dönüşen dünyada bunu yapmanın yeni yollarını merak ediyorum. Belki de dönüşüm eskinin büyük “Devrim” kelimeleri ve büyük hareketleriyle değil, bambaşka şekillerde olacak, oluyor, bunun için neler mümkün?

İşte tam da bu noktada, Ankara gezimizi takip eden günlerde bazı “küçük, basit ve sihirli” kelimeler, bir parçası olduğum kendi küçük, gücü büyük gönüllü oluşumu Bütün Çocuklar Bizim Derneği’nin bir öğretmen eğitiminde bize hatırlatılıyor.  Değerli uzman Dilek Erbaş Şeren, bizlerle ana okulu çocuklarıyla uygulanan Montessori yönteminin bazı inceliklerini paylaşıyor.

Küçük ve sihirli kelimeler mi demiştim, bence devrim niteliğindeki iki Dev cümleciği yazıyorum:

Teşekkür Ederim
Her fırsatta çocuklara katkılarından, paylaşımlarından, çabalarından, ifadelerinden ötürü teşekkür etmekten bahsediyordu Montessori yaklaşımı.  Bu doğru, bu yanlış, bu iyi, bu kötü gibi yargılayarak değil sadece o biricik ifadeyi teşekkür ederek kabul edip almak.  Öncelikle o ifadeyi ve o varlığı onurlandırmak, sonra gerekirse sorularla farklı alternatifleri de düşündürtmek.  Bunu herkesle her yerde, ufacık şeylerde bile kullandığımızda başka bir açıklık ve şükran titreşimine yükseltiyor, kalkanları yumuşatıyor ve hayatı kolaylaştırıyor sadece bir teşekkür.  Yanında küçük bir gülümseme de olursa harika!   Hani bir deyiş vardır ya “Ne kadar teşekkür etsek azdır”, tam da böyle.

Sana Yardımcı Olmamı İster misin?
Montessori’ye göre bir çocuğu herhangi bir aktivite sırasında bocalarken gördüğünüzde gidip “bak bu böyle yapılır” veya “böyle değil şöyle” diye hemen müdahale etmiyor, düzeltmiyorsunuz.  Önce yaklaşıp, “Burada zorlanıyor gibi gözüküyorsun, sana yardımcı olmamı ister misin?” diye soruyoruz.  Bu sorunun güzelliği hem onun alanına saygı duyarak izin isteyerek yaklaşıyoruz, hem de ona yardım sunuyoruz.  Bu soruyu kullandıkça, çocukta yardıma ihtiyacı olduğunda bize gelebileceği bilgisi ve bilinci yerleşiyor.   Yine bir saygı, güven ve sevgi ortamı yaratılmış oluyor.

Çocuklar üzerinden en basit gerçekleri hatırlamak ne güzel… ve kelime kelime cümle cümle daha yargısız, daha saygılı, şefkatli ve şükran içinde bir yeniyi örebilmek ne heyecan verici…

En gelişime açık, en neşeli ve en yaratıcı potansiyel topları çocuklarımız ve de içimizdeki çocuk – işte onlar yeninin yolunu açıyor, küçük ve sihirlinin gücünü biliyor ve bazen zorlayarak, bazen kutlayarak bize ışık tutmaya devam ediyor.

Gerçekten tüm varlığımızla dinleyebilirsek belki de asıl bize soruyu soran çocuklarımızdır “Sana yardımcı olmamı ister misin?” ve belki de onlara verebileceğimiz en güzel cevap “Evet, teşekkür ederim”.

elif