Belki

Belki yanılıyorum.
Belki. Yanılıyorum.

Birkaç gün önce bir sabah böyle uyandım, ve yazdım.
Belki yanılıyorum.
Belki bir başka olasılık var, belki başka olasılıklar mümkün. Belki.

Düşündükçe bu belki iyice büyüdü ve kabardı içimde.  Düşündüm “belki” ile yaşamak, zihnin muhtelif ceplerinde “belki”ler taşımak ve hatırlamak, sıkça çıkarıp kullanmak aslında ne kadar  faydalı olabilir.

Bazen kendi söylediklerimize, düşündüklerimize öyle inanıyoruz ki, öyle hikayeler içinde kaybolup gidiyoruz ki başka bir ses, farklı bir bakış açısı duyamaz oluyoruz.  Bulunduğumuz yüksek tepeler pek heybetli, manzara pek hoş gibi gözükse de yürüyüp de aşağı köyün içine inmek, insanlarla sohbet edip köyün ekmeğini peyniri tadıp havasını koklamak gibi farklı bir deneyim yaşamak mümkün.  Kimbilir belki seveceğiz, belki sevmeyeceğiz, belki?

Çoğu kez bunu seçmeyebiliyoruz.  Ve zihin alışageldiği konforlu alanı tercih ediyor ve bu konforlu alan da “belki”den çok “yine … olacak” veya “ya…olursa”larda kalıyor.   “Ya…olursa” aynı kutuları sıkı sıkıya tutarken, “Belki” boşluk yaratıyor, alan açıyor. Biri kalbi sıkıştırırken, öteki hafifletiyor, bir nefes aldırıyor, yeni çözümlere yer açıyor.

Hikayeye göre bir ilkokul sınıfında resim dersinde öğretmen harıl harıl birşeyler çizen kız çocuğunun yanına yaklaşır ve “Ne resmi yapıyorsun?” diye sorar.  Minik kız resme dalmış bir şekilde “Tanrı’nın” diye cevap verir.  Şaşkın öğretmen “Ama Tanrı’yı hiç kimse görmedi ki”der, kız tereddütsüz cevap verir “E işte birazdan görecekler!!”…Çocuklar özünde hep “belki” ve “mümkün”de yaşar ve bu yüzden de sihirli yaratıcılık, oyun ve neşe onlarda hep hayat bulur.

Kelimelerin gücüne inanıyorum.  Bir “Belki” çok şey değiştirebilir.

Yılmaz Erdoğan bir şiirinde diyor “Ben senin beni sevebilme ihtimalini sevdim”.  İhtimalleri sevebilirsek, yeniye daha kolay yer açabiliriz belki.  Belki.

Belki yanılıyorum.

Belki.  Başka olasılıklar var.
Belki.  Yeni bir dünya. Mümkün.

Aldım “Belki”yi koydum cebime, yine düşüyorum yollara, bakalım neler mümkün?

elif