“ben biz olduğumuz zaman ben olurum.
ben ben olduğum için sen, sensin.” Yan Yana belgeselinden
Boş bir coğrafyaya bakıyorum.
Yer gök ufuk çizgisinde birleşmiş, pembe kızıl güzellik her yeri kaplamış.
Gündoğumu mu günbatımı mı? Bilmiyorum.
Olanla olmayan,
doğumla ölüm,
başlangıçla bitiş,
sevgiyle korku,
herşeyle herşey aynı yerde.
Ufuk çizgisi var mı? Belki var belki yok. Bunu yazarken tükenmez kalemim tükenmeye meyl ediyor, bir yazıyor bir yazmıyor.
Yere vuran güneş ve gölgenin ışık oyununa bakıyorum.
Herşey yan yana, herşey birlikte .
Bugün doğum günüm, bugün ailenin en büyüğü Muzaffer Dayı’yı toprağa verdik, ya da bir başka büyüğümün dediği gibi toprağa ektik. Muzaffer Dayı’mın heybetli ve sevecen varlığını, pembe yanaklarını düşünüyorum. Pembe kızıl rengi düşünüyorum.
Günbatımı mı gündoğumu mu? Bilmiyorum.
Atalar ile bebekler, geçmiş ile gelecek, hepsi, her şey yan yana, şimdide bir-likte.
Herşey iyi ki varsınız.
elif