“En samimi susan,
konuşmanın köklerine dokunur.”
Rainer Maria Rilke
her an
her söz
yokolup gidiyor
bir kereliğine açan
çiçekler gibi
ya da yanıp sönen ışıklar…
hükmü yok
kendinden başka bir şeye
bir sonraki an
bir sonraki cümleye
bile
nefes gibi
akan belki de
sorar mı dersiniz
şimdiki nefes bir öncesine neden diye?
o yüzden sessizlik
(böylesine kucaklayan)
bu kadar engin – belki de…
elif