Bugün bir başka sanki dedi genç kadın. Öyle herhangi bir gün gibi gözüküyordu ve aslında herhangi bir gündü de. Onu bambaşka yapan da buydu – herhangi bir gün.
Gökyüzü, bulutlar, çıkmaya çalışan güneş, ağaçtaki yağmur damlaları, gelen ve gelmeyen mesajlar, kahvenin kokusu, buzdolabının sesi, hafif burun akıntısı, kanepede uyuklayan kedi, hepsi… Hatta “bugün başka bir gün” diyen iç sesi bile herhangi bir gün gibiydi. İşte tam da buydu ilginç olan:
Çünkü zihninden otomatik dökülen ve öyleymiş gibi görünen bu hikayeye rağmen, aslında ışık başka, hisleri, her adımı ve tarif edilemeyen her şeyiyle bir başka gündü bugün. Bu gün.
Bu gün. Her gün.
Bu gün. Her gün.
Kelimeleri bırakıp tarif edilemeyende durmaya işte o gün ve her gün karar verdi.
Güneş, hiç bir açıklama vermeksizin olabildiğince açtı ışığını.
Kedi umursamaksızın bacaklarını temizlemeye devam etti.
Ağaçlar yapraklı yapraksız dimdik durmaya devam ettiler.
Belki de ilk kez ya da martılar her çılgınca bağırdığında,
insan,
kendini unuttu ve hatırladı.
elif
* Aynı aynı ama farklı – “same same but different” bir Vietnam deyişi