Sıradan bir sabah. Oturduğum yerden seyrediyorum: açık balkon kapısı, rüzgarda dalganan perde, begonviller, güneş ve gölgeler. Sıradan bir görüntü.
Bu “sıradan” görüntünün bakışımı ne kadar yumuşattığını, beni ne kadar rahatlattığını farkediyorum.
Sadece perdeyi, perdedeki ışığı,
perdenin hareketiyle belirip kaybolan begonvili,
begonvilin yerdeki dantel gibi gölgesini,
o gölgenin dansını seyretmek kadar…
Basit, derin, yumuşak ve sevecen,
Sıradan ve sihirli bir kucaklama.
Yumuşak rüzgarda dalgalanan perde şiştikçe içimde bulamadığım, tarifleyemediğim ama hatırladığım yeni alanlar açılıyor. Perde dalgalandıkça ben yelken açıyorum, suların üzerinde uçar gibi süzülerek.
Sabah şarkısı.
Olduğu gibi.
Sizin “şimdi”nizde hangi sihirli güzellikler saklı, bakışınızın uzandığı yerde hangi sade mutluluklar açılmayı bekliyor?
Perde rüzgarda yumuşakça dalgalanıyor,
Begonvil yumuşakça dalgalanıyor,
Gölgeler yumuşakça dalgalanıyor,
Ben yumuşakça dalgalanıyorum…
Herşey ve ben yumuşakça dalgalandıkça, ruhum duruluyor.
elif
purnur
lavantalar bahçede rüzgarla sarmaş dolaş dalgalanıyor… ne güzel demişsin, ruhum duruluyor diye…:) durulup da durulaşan ruha merhaba…